Roodkäbbsche

Des do waa moin Beitraach am Dannschdadder Mundartwettbewerb 2001. Es waa doch emol Zeit, die Wooret iwwers Roodkäbbsche ans Lischt zu bringe!

Die ganz Gschischt do hot sisch im Herbscht abgschbielt. Kä Wunner! Des war nämlisch so:
Die Famillje Kabb hott in Rood gewohnt, un weil des an de Woischdrooß lischt, henn se nadierlisch aach en Wingert ghatt. (Die Laach hott Rood-Kabb ghääße, daß mers net verwechselt mit Muschbach-Kabb, odder mit Gimmeldinge-Kabb, odder Derkem-Kabb.́s hott halt viel Kabbe gewwe!)
Nooch de Lees hennse wie jedes Johr e Schdraußewertschaft ghatt. Do henn se Neier verkaaft, und Fedderweißer, un weil mer besser trinke kann wammer aa ebbes gesse hot, hotts aach noch Lewwerworschtbrot un Zwiwwelkuche gewwe.
Mer kann sisch vorschdelle, dasses do drunner un driwwer gange is. Sunscht hot jo als emol die Großmudder gholfe, awwer des Johr war se e bissel malaad. Die Mudder Kabb hot zu ehrm Määdel gsaacht: “Horschemol, die Großmudder hockt do so allää in ehrm Heisel, geh doch du emol noochere gugge! Daß se aa schneller widder uff die Bää kummt, bringscht ere e paar Flasche Fedderweißer un en Zwiwwelkuche mit. Da, isch hab der des alles uf e Käärschel gelade. Mach dabber, baß awwer blooß uff, daßde uffem Weesch bleibscht, weil wanns zu feschd bollert, gehen die Flasche kabutt!”
Die Klää, es Rood-Käbbsche halt, hott sisch des Käärschel gschnappt un is losgezoggelt, e Lied uff de Libbe, wie Pälzer Määdle halt so sinn: “Moi Mudder hot en Gudselschdand, drunne uff de Dannschdadder Heh...”. Es waar enner vun dene schääne Herbschddaach, wie se se halt in de Palz so gebbt, un Singe macht halt Dorscht. Alla, zu Dringe hott se jo genuuch debei ghatt! Dorscht is schlimmer als Häämweh, un die Großmudder deet jo nix saache, wann ää Schliggel fehlt.
Wie des Rooddkäbbsche so am Waldrand hockt un sisch grad so e Fläschel Fedderweißer an de Hals hängt, sieht se so e dunkli Gschdalt zwische de Keschdebääm. Des waa de Wolf, den hottse gekennt. Des waa so en Schnorrer, wo die ganz Woischdrooß nuff un nunner genassauerd hott.
Un nadierlisch hott der geroche, dasser do emol widder ebbes fer umme krische kennt. Er hott gewunke unn gerufe:
“Huu-uu, Roddkäbbsche! Wo machschd́n hie?”
“ Zu de Großmudder, die lischt uff de Naas!”
De Wolf hott soi Schangs gewiddert: “Un was is mit dem Käärschel do? Is der ganze Neie fer die ald Fraa? Un der große Zwiwwelkuche? Den packt die doch gaanet allää, der werd doch forzdrugge! Un außerdem: wammer kranki Leit besucht, bringt mer Blumme mit! Bischt dann du mit em D-Zuuch dursch die Kinnerschdubb gerast?”
Des Määdel is noochdenklisch worre.
“Eischentlisch hoscht recht. Alla hopp, hock disch e bissel zu mer, duu mer erscht emol veschbere. Dodefier helfscht mer dann aa noch e paa Blumme robbe.”
Entwedder die war sowieso e bissel dabbisch odder nimmi ganz nischdern. Blumme robbe, im Herbscht! Un daß des kää Krokus waren, sondern gifdischi Herbschtzeitlose, mit denne se de Rescht vum Kuche verziert hott, des hott se aa nimmi gemerkt. Der Wolf hott nämlisch gemäänt, wanner die Weiwer ausem Wääsch hott, kennt er sisch des Heisel vun de Großmudder unner de Nachel reiße. Des mißt mer doch wisse, daß do ebbes net schdimmt, wann Männer mit Blumme kummen!
Wie se dann zu de Großmudder kumme sinn, is die im Bett gelesche, awwer de Wolf, den hottse glei gsehe. So hott se gfroocht:
“Warum hoscht́n du so großi Fieß?”
“Daß isch de Erwed besser ausem Wääsch gehe kann!”
“Un warum hoscht so e großi Gosch?”
“Babbel doch net! Isch bin doch aa aus de Palz!”
“Un fer was hoscht so großi Händ?”
“Isch muß doch moi Schobbeglas halde kenne! Kumm, mer henn der do ebbes mitgebrocht. Eener geht noch, eener geht noch noi...”
Mer kann sisch denke, wiés weidergange is:
De Kuche is uff de Disch gschdellt worre, dodezu hennse ordentlisch ääner gschlenkert. Ball warnse allminanner ziemlisch zu un  luschdisch, bis ne vun dem viele Fedderweiße halt es Esse widder ausem Gsischt gfalle is. Um de Kuche wars jo wirklisch schaad, awwer wennigschdens waan die gifdische Blummeaa im Äämer un henn nix mä aarischde kenne.
De Jääscher aus Kurpfalz, also so enner aus Heidelbersch, is grad vorbeikumme. Der hott jo schunn e Weil e Aach uff des Roodkäbbsche ghatt, weil die emol en Wingert erbt und dodemit e gudi Baddie is.
Der hott seim  Neewebuhler Wolf en Schdumber gewwe, daß der in de Großmudder ehr Mischtkaut gfalle un nadierlisch nimmi rauskumme is.
Un wie die Großmudder un es Roodkäbbsche ehrn Rausch ausgschloofe ghatt hen, hotter denne so e saubleedi Gschischt verzehlt, daß de Wolf se gfresse hawwe soll, un er hett se gerett́. Un dasser dodefier es Roodkäbbsche heirade dierft. Was mer doch alles macht, um an en Pälzer Wingert zu kumme!
Die hott sisch awwer bloß an de Kopp gelangt und gsaacht: “So en läädlääwische Dunnerkeil wie disch heirade? Isch glaab, 's bollert!” Unsoweider, wies halt klingt bei uns in de Palz.
De Jäscher aus Kurpalz hot halt widder soin Gaul gsaddelt un is dursch de griene Wald geriddde. Als weider noch Oschde. Un irschendwo im, Oschde... do hotter e Sektkellerei uffgemacht.
Vun Woi hotter jo sowieso nie ebbes verschdanne.